Het is woensdagochtend, 8.00 uur. Ik kom mijn groep binnen en doe de lichten aan. Ik zie speelgoeddieren klaarstaan op een vloerkleed, er liggen puzzels op tafel en de houten treinbaan ligt klaar om in elkaar gezet te worden. Ik besluit om het tafeltje in de poppenhoek nog even aan te kleden als de eerste ouder van de dag binnenkomt, het kind achter zijn benen  verscholen. Met een brede glimlach loop ik richting het kind, die zich losrukt van papa en rennend mijn kant op komt. Wat een plezier op de vroege ochtend! Na een kort afscheid met papa beginnen we te bouwen aan onze treinbaan. Binnen een uur loopt de groep vol en bij elk kind dat binnenkomt zet ik een oprechte lach op en wens iedereen persoonlijk een goede morgen toe. Ook oprecht, want ik wil graag dat iedereen een goede morgen heeft. De rest van de ochtend ben ik, naast de verzorgende taken, bezig met dansen, zingen, stoeien, knuffelen, gekke bekken trekken en vooral met lachen. Veel lachen. Ik ren met de kinderen mee, doe mee met hun spel en lach om alles wat ik zie en doe met deze kinderen. Kinderen van twee tot vier jaar zijn buitengewoon grappig en daar maak ik gebruik van als ik werk.

Nu ik deze dag met een collega sta die ik nog niet goed ken, merk ik hoe belangrijk mijn gelach met de kinderen eigenlijk is. Zij vraagt mij letterlijk hoe ik dat toch doe.
“Hoe ik wat doe?”
“ Zo enthousiast, zo vrolijk. Zo veel energie. Je bent zo druk met allerlei dingen op werk en ook naast dit werk en toch sta je hier de hele dag te springen en te dansen met die kinderen.”
Ik ben verbaasd. Zelf heb ik niet altijd door dat ik zo druk ben met de kinderen en ik vind mijzelf al snel behoorlijk chagrijnig. Ik antwoord een beetje stuntelig: “Uh, ja, ik ben eigenlijk best moe. Maar ik vind mijn werk gewoon leuk. En buiten dat, ik doe dit niet alleen voor mezelf, ik doe gezellig met de kinderen omdat ik hen een leuke dag wil bezorgen.”
Op het moment dat ik het zeg, realiseer ik me dat dat inderdaad zo is. Ik wil dat de kinderen een leuke dag hebben. Als zij willen dat ik een boekje lees terwijl ik helemaal geen zin heb ik Piepsa die niet in haar eigen bed durft te slapen, sleep ik mij toch weer naar de boekenkast om de kinderen voor de derde keer die dag dat verhaal voor te lezen. Gewoon, omdat zij dat fijn vinden. Omdat zij daar een lach op hun gezicht van krijgen.
Ik kan mij niet voorstellen dat er een dag komt met deze kinderen waarop ik geen grapje uithaal of iemand de kieteldood geef. Ik vind het fantastisch om kinderen van drie jaar uit te dagen antwoord te geven op vragen waarvan ik weet dat dat antwoord mij aan het lachen zal brengen. Denk aan: “Waar woon ik eigenlijk?” (antwoord: “Op de bank!”),  “Wat is mijn werk?” (antwoord: “Werken doen mijn papa en mama, jij niet”) of “Wat ga jij later worden?” (antwoord: “Nog stouter!”). Maar ook de kinderen uit te dagen om onderlinge relaties in beeld te brengen. Zo hoor ik graag wie op wie verliefd is en kijk vervolgens hoe deze kinderen het komende uur tegen het kind ‘op wie zij zijn’ reageren en spelen. Het bezorgt mij plezier en de kinderen lachen geregeld gedurende de dag. En daarvoor doe ik het. Ik ben pas happy als mijn kids happy zijn.
Enthousiast? Dat ben ik zeker. Soms iets té enthousiast misschien. Daardoor ben ik aan het eind van de dag misschien moe (en chagrijnig…), maar vooral voldaan. Morgen weer zo’n dag!