Het zonnetje lacht, de lucht is blauw… Beste lente, kom maar gauw! En inderdaad, al de hele week voelt het aan alsof het lente is. De temperaturen stijgen en de blauwe lucht met neerdalende zonnestralen zorgen voor een aangenaam gevoel op de huid. Ik merk aan mezelf dat ik vrolijker ben. En niet alleen ik, de kinderen hebben ook meer energie. Nou ja, de kinderen die er zijn dan, want een groot deel van de kinderen is deze periode op wintersportvakantie of om andere reden afwezig. Met een clubje van acht kinderen, kan je meer uit je dag halen dan op sommige andere dagen. Met mijn collega besloot ik om met de kinderen op pad te gaan. Maar wat te doen? In Oud-Zuid kan je kiezen voor de speeltuin in de buurt, maar er zijn niet veel opties om heen te gaan, zeker omdat je met deze jonge leeftijd niet te lang weg kan. De kinderen worden dan moe en huilerig. Dan zegt mijn collega opeens: ‘Ik heb een idee!’  Ze gaat enthousiast van de groep af om nog geen minuut later terug te komen met oud brood. ‘We gaan de eendjes voeren!’
De kinderen trekken hun jassen en schoenen aan en vragen netjes om hulp (of wij helpen ze bij het vragen om hulp). Een aantal kinderen rent door de gang terwijl wij bezig zijn, waarop de oudere kinderen zeggen: ‘Zij zijn ook nog klein, ze moeten veel leren. Ik niet, ik ben al drie.’ Om vervolgens maar twee vingers op te steken.
Als de bakfiets en de bolderkar bezet zijn door andere groepen, is het van belang creatief te zijn in het hoe. Hoe gaan we naar de eendjes toe? De gekleurde slinger is het antwoord. Elk kind krijgt een kleur aangewezen om vast te pakken en in een slinger lopen we richting het grasveld bij de sloot. Onderwerg zingen we liedjes: ‘Alle eendjes zwemmen in het water’  en ‘Onder hele hoge bomen’  worden door veel kinderen meegezongen.
Dan zijn we bij de waterkant. ‘Duif! Duif!’  roept een kind tegen een meerkoet. Alsof de duiven het gehoord hebben, komen er opeens drie duiven aangevlogen. En wat zien we daar aan de overkant? Gansen! Tijd om brood aan de meerkoet, de duiven en de gansen te gaan voeren. Elk kind krijgt stukjes brood die zij zo ver mogelijk richting de vogels moeten gooien. Het brood vliegt alle kanten op, maar ligt toch vooral aan de voeten van de kinderen. We maken er een gooilesje van. Al snel gaan de broodstukken verder vooruit bij de oudere kinderen, terwijl de jonge kinderen druk bezig zijn met het benoemen van de vogels (Duif! Duif!) en achter de dieren aanrennen. Het is een gezellige boel en op het gezicht van elk kind is een lach te zien, de een misschien uitbundiger dan de ander.
Terwijl de kinderen het naar hun zin hebben, ben je als begeleider ook continu bezig met de gevaren eromheen. Eendjes voeren doe je bij water in de buurt, dus ten eerste zorg je ervoor dat de kinderen minimaal drie meter bij het water vandaan blijven. We willen geen risico’s nemen. Ook met het oversteken van de weg wordt extra goed opgelet. Liever wat langer wachten tot de auto die nog ver weg is gepasseerd is, dan het risico lopen dat de kinderen naar de overkant moeten rennen.
Wat mij ook voldoening geeft zijn de kinderen die niet op de groep zitten, maar wel langslopen en graag mee willen doen. Wat wij doen met onze kinderen ziet er dus leuk uit, het is iets waar het onbekende kind bij zou willen horen. Het is voor mij een teken dat wij, als professionals, iets goed doen tijdens ons werk. Misschien is het de activiteit die wij doen of hoe wij met de kinderen omgaan. En hoewel ik moe ben aan het eind van de dag, weet ik dat ik een groep kinderen blij heb gemaakt. Wat zijn kinderen toch puur, dat zij zo blij worden van eendjes voeren. Dan is dat toch het minste wat ik kan doen?