Morgen is het mijn laatste dag van dit schooljaar. Mijn eerste schooljaar in het ZMOK-onderwijs.  Toen ik afgelopen zomer last-minute besloot de opleiding Master SEN tot gedragsspecialist te gaan volgen, moest ik in zeer korte tijd een plek vinden om de praktische kant van de opleiding goed te kunnen doorkomen. Wat mailtjes eruit naar oude stagescholen in de hoop een plek te kunnen vinden, leverde weinig op. Daarnaast bedacht ik mij dat, zeker omdat ik nog geen baan in het onderwijs had, de wereld voor mij open lag. Was het niet veel interessanter om op zoek te gaan naar een school die ik nog niet ken? Een school die goed aansluit op mijn studie? Speciaal onderwijs? Cluster 4 onderwijs, waar kinderen met ernstige gedragsproblemen les krijgen? Ja, dat zou misschien wel veel interessanter zijn.
Google bracht uitkomst, samen met wat mooie connecties. Zo kwam ik terecht bij mijn school. Mijn school ja, want zo voelt het.
De eerste weken heb ik mijn ogen uitgekeken. De kinderen zijn anders dan in het regulier onderwijs. Anders vanwege hun gedrag, maar ook vanwege hun wilskracht en doorzettingsvermogen. Als het niet lukt, moeten de kinderen het weer opnieuw proberen. En nog een keer. En nog een keer. En dat doen zij. Petje af, want als mij iets niet lukt, ben ik er al snel klaar mee. “Laat maar”.
De maandagen  stond ik al snel zelfstandig voor de klas, waarbij mijn begeleider weliswaar aanwezig was, maar de klas aan mij overliet. Inmiddels is het niet alleen de maandag, maar sta ik drie dagen in de week zelfstandig de klas te draaien. Dat vertrouwen in mij heeft mij dusdanig veel zelfvertrouwen gegeven dat ik weet dat ik dit kan. Geen kind is mij te moeilijk, geen groep is mij te lastig. Niet te vergeten dat het wel eens tegen kan zitten natuurlijk, maar (toch dat doorzettingsvermogen?) de volgende dag kan ik weer met frisse moed beginnen. Dat maakt dit type onderwijs leuk: elke dag is een complete verrassing. Je weet nooit hoe de dag zal verlopen, wie er een goede bui heeft en wie vandaag moeite heeft met zijn gedrag of met zijn leren. De kinderen zeggen de meeste bijzondere dingen op een dag (zie ‘quotes’), maar kunnen ook de liefste en mooiste tekeningen voor je maken. Prachtig vind ik het.
Lesgeven wilde ik al van kleins af aan. Laatst vond mijn zusje de klassenmap van toen wij ‘schooltje’ speelden. Naarmate mijn studie aan de Pabo vorderde, wist ik dat ik de omgang met kinderen die als lastig worden ervaren, mij eigen wilde maken. Na een jaar kinderopvang in Oud-Zuid heb ik dus de beslissing genomen mij te verdiepen in het gedrag van leerlingen.
De studie heeft mij tot nu toe veel opgeleverd. Veel theoretische inzichten, diepgang in mijn eigen visie betreffende onderwijs en, vanuit mijn verplichte stage, een baan. Een jaar geleden had ik niet durven dromen een baan te krijgen in dit type onderwijs, dat dit type kind mij goed ligt en dat ik met veel plezier mijn steentje bijdraag aan de toekomst van deze kinderen.
Mijn eerste (leer)jaar ZMOK zit er bijna op. Tot volgend jaar!