Het verhaal dat is ingezonden voor de schrijfwedstrijd, met het thema ‘romantisch’, is een zoet verhaal. Naast alle ingezonden verhalen over minnaars en affaires, valt mijn interpretatie betreffende dit onderwerp buiten de prijzen. Het hieronder te lezen verhaal gaat juist over maagdelijkheid en kinderliefde, losjes gebaseerd op mijn ervaringen in de kinderopvang.

Papa komt nog even snel een kus halen. “Ben puzzelen!” roep ik en ik duw hem weg. In tien minuten maak ik de puzzel wel tien keer. Ondertussen hoor ik Lara en Myrthe praten over een nieuw kindje dat op de groep komt. Dan hoor ik Christy huilen en roept Ian dat hij een schone luier moet. Typisch.
Op dat moment gaat de deur van de groep open. Een moeder met blonde krullen staat in de deuropening en achter haar staat een kindje. Ik zie alleen een stuk kleding. Een jurk denk ik, want ik zie roze met witte stippen. Myrthe loopt naar de Moeder met de Blonde Krullen en vertelt haar naam. Alsof er iemand is die niet weet dat zij Myrthe heet. De Moeder met de Blonde Krullen lacht en vertelt haar naam, maar ik hoor het niet. Ik kijk naar de roze jurk met witte stippen en een streepjeslegging. Wat zou ik graag het gezicht zien.
“Jij ziet er mooi uit, Iris,” zegt Myrthe, op ooghoogte van het meisje. “Ze heeft zichzelf aangekleed,” zegt de Moeder met de Blonde Krullen trots. Er verschijnt een hoofd tussen haar benen met een grote glimlach. En wat zijn haar blonde vlechten mooi!
“ Mooi, toch?” zegt ze.
“Mooi!” roep ik, en ik schrik zelf van wat ik zeg. Ik zie zes ogen mijn kant op kijken. Myrthe en de Moeder met de Blonde Krullen beginnen te lachen. Iris kijkt mij alleen aan. Ze kijkt naar mij! Snel wend ik mijn hoofd af en ga verder met mijn puzzel, die eigenlijk al af was. Ik draai hem om en begin de puzzel opnieuw te maken, zonder op te letten. Mijn gedachten zijn bij Iris.

De Moeder met de Blonde Krullen heeft Iris gedag gezegd en nu zit zij tegenover mij aan tafel, te kijken naar mijn puzzel. “Wil jij ook puzzelen?” vraagt Myrthe. Iris knikt en ze wijst naar mijn puzzel. Ze lacht erbij, ik moet daar ook van lachen. Ik geef haar mijn puzzel, hij werd toch al saai. Ik kijk hoe zij de puzzel gaat maken en ik begrijp het niet. Waarom legt ze niet eerst de hoekjes?
“Klopt niet,” zeg ik.
“Misschien moet je even naast haar gaan zitten om te helpen,” suggereert Myrthe. Naast haar zitten? Het duurt even voor het tot me doordringt. Langzaam glijd ik van de bank af, kruip onder de tafel door en ga naast haar zitten. Ze ruikt naar aardbeien. Samen maken we de puzzel. Of eigenlijk maakt zij de puzzel en ik help haar als zij iets niet goed doet. Ik vind het leuk om te kijken hoe zij haar puzzel maakt. “Kom je bij mij thuis puzzelen?” vraag ik haar. “Misschien,” antwoordt ze. Ik krijg het warm. Wil ze nu wel of niet komen puzzelen bij mij thuis?

We spelen buiten. Iris gaat van de glijbaan terwijl ik in de zandbak zit. Haar jurk is vies. Ze kijkt mijn kant op en ze zwaait. Ik kijk snel weg en ik begin mijn zandtaartje met aardbeiensmaak te maken. Zodra mijn taartje klaar is, kijk ik op naar de glijbaan maar Iris is er niet meer. Ik kijk om mij heen tot ik de Moeder met de Blonde Krullen zie. Ze heeft Iris vast. Ik ga erbij staan en wijs naar mijn taartje bij de zandbak. Iris wurmt zich los van haar moeder en loopt met mij mee naar de zandbak als ik zie dat mijn aardbeientaartje niets meer is dan een klein hoopje zand. Ik krijg tranen in mijn ogen, wijs en zeg: “Aardbeientaart stuk.”
Iris pakt mijn hand, kijkt naar mij en geeft me een kus op mijn wang. Ik schrik. Iris laat mijn hand los en huppelt naar haar moeder. Ik kijk haar na, mijn mond staat open en mijn tranen zijn weg. De Moeder met de Blonde Krullen pakt Iris op. Iris kijkt om en zwaait nog een keer, haar roze jurk met witte stippen dansend om haar heen. Ik kan niks uitbrengen, niks doen. Dan is ze weg. Ik begin te springen en te lachen. “Dag!” roep ik nog na. En dan begin ik te huilen. Ik mis haar nu al.