Daar begint het mannetje weer, te huilen omdat hij zijn korstjes op moet eten. Ik kan mij herinneren dat hij een maand of drie geleden ook een aantal weken heeft geweigerd zijn korstjes op te eten. Sindsdien eet hij zijn korstjes zonder problemen. Maar sinds een week weigert hij wederom. Ik merk aan mijzelf dat ik er geïrriteerd van raak. Ik vertel hem dat we zo buiten gaan spelen en dat als hij zijn korstjes op heeft, hij mee naar buiten kan. Als reactie gaat hij naast zijn stoel zitten, schudt nee en kijkt boos. “Oké,” zeg ik dan. “Dan eet jij je korstjes in een andere klas terwijl wij gaan buitenspelen.” Het mannetje wil niet en blijft dus in weigermodus naast zijn stoel zitten als ik hem naar een andere klas wil brengen. Ik pak zijn hand in mijn hand en in de andere hand zijn broodtrommel. Bijna gemoedwillig loopt hij mee, alsof hij aanvaard heeft dat hij zijn korstjes elders op moet eten. Maar halverwege de af te leggen weg, besluit hij opeens dat hij toch niet wil. Hij zakt door zijn benen waardoor hij hangt aan mijn arm en begint nu ook geluid te maken dat hij niet wil. De twee stappen die ik hem al sleurend meesleep gaat er een pijnscheutje door mijn pols heen. “Wacht even”, zeg ik tegen hem. “Ik heb last van mijn linkerpols.” Ik laat hem los, het mannetje gaat staan en is stil. Hij kijkt mij wat verbaasd aan, zo van ‘Wat doe jij nou weer?’. Ik loop om hem heen en pak hem nu vast met mijn rechterhand. “Goed, waar waren we?” zeg ik. Het mannetje zakt weer door zijn benen en maakt aanstalten tot het ik-wil-niet-geluid, maar hij moet binnen een paar seconden lachen. Ik ook. “Oké juf, ik eet mijn korstjes al op. Gaat het met je pols?” Ik krijg een dikke knuffel. “Ik vind jou lief!” zegt hij nog en hij huppelt terug naar de klas, met zijn broodtrommel in zijn hand. Schatje.