Het is half 7 als de wekker gaat. Zonder enige moeite druk ik op de uit-knop. Ik ben uiteraard al een tijdje wakker. Ik slaak een diepe zucht om de kriebels te onderdrukken. Vandaag is het namelijk zo ver: Ik mag mijn eerste lezing geven! En wel op het Lerarencongres 2015 in Den Bosch

Met mijn trolley aan de ene hand en de autosleutels van mijn moeder in de andere, loop ik naar de auto toe. “Welkom bij de lezing ‘Je bent zelf gek!’ over mijn eerste jaar in het cluster 4 onderwijs”, mompel ik op weg naar de auto, al startend  en onderweg, tussen het gescheld door bij elke file die ik in blijf rijden. Uiteraard kan ik ook niet precies vinden waar ik moet wezen, dus licht bezweet kom ik ter plaatse aan. Ik haal mijn sprekersbadge (lees: keycord) en ga naar de festivaltent. De aankleding is goed, sfeervol. Veel lichtjes en vrolijke geluiden. Het festivaleffect is wat mij betreft gelukt.

Rond 10.00 uur ga ik naar de opening van het congres. Vooral de column van Arjen Miedema spreekt mij aan. Na afloop, struin ik het terrein af op zoek naar het lokaal waar ik straks mijn eigen lezing mag geven.

Het is na de lunch als ik het lokaal in mag en de laatste voorbereidingen tref. De goodiebags liggen klaar en de presentatie staat op groot scherm. Langzaam aan druppelt er wat publiek binnen. Echt druk is het nog niet. Op de gang is het wel druk. Een paar minuten na de starttijd besluit ik toch echt te beginnen en last-minute komt er nog een groepje jonge leerkrachten aanhaken. Mijn verhaal kan nu echt beginnen!

Ik vertel over de definitie van de startende leerkracht, waarbij ik een kritische blik heb op de inhoud hiervan. Daarna vertel ik over mijn persoonlijke ervaringen in het cluster 4. Niet zomaar ervaringen, maar ervaringen die mij persoonlijk hebben geraakt als startende leerkracht in dit type onderwijs. Ik kan de link leggen naar coaching in de groep. Immers, bij wie kan je beter je ei kwijt en met wie kan je beter sparren over situaties dan met een coach die op gelijkwaardig niveau met je meedenkt?

Na mijn presentatie komen er verhalen, vragen en ervaringen vanuit het publiek. Een man die werkzaam is in het MBO geeft aan dat er bij hem op school onderscheid wordt gemaakt tussen een teamleider en een coach en vraagt hierover naar mijn mening. Een vrouw vertelt over de coaching (of eigenlijk niet) die ontoereikend is. Er komen positieve geluiden uit het publiek waarbij ook de interactie met elkaar aangegaan wordt. Dát zijn de leerzame momenten tijdens een lezing. En ik vind het dan ook oprecht jammer om na veertig minuten de sessie te moeten beëindigen.

Zoals ik mijn lezing eindigde, zal ik deze blog ook eindigen: “Ik hoop met deze lezing inspiratie en ideeën mee te geven over coaching op school. En meer dan dat. Ik hoop vooral dat men in onderwijsland gaat inzien wat het belang is van coaching en hoe het ingezet zou moeten worden.” Het is in de auto op weg terug naar huis dat ik daar voor mijzelf aan toevoeg: ik hoop bij een aantal mensen het zaadje te hebben geplant waaruit coaching groot mag groeien en bloeien