“Vlieg je al van vrijdag- op zaterdagnacht?” Het was een veelgestelde vraag de laatste dagen van het schooljaar. Op vrijdag de laatste werkdag om vervolgens ’s nachts direct te vliegen. Veel collega’s in het onderwijs schieten dan in de weerstand; eerst even bijkomen, rustig het schooljaar van je afzetten en thuis het ‘op vakantie gaan’ rustig voorbereiden. Dit zijn echter drie zaken die mij minder liggen.
Laat ik eerlijk wezen, het was weer een heftig schooljaar. Dus natuurlijk zet ik niet alles in een dag (een week, een jaar) van mij af. Even bijkomen ken ik nauwelijks. Ik doe graag hazenslaapjes, maar bijkomen in de zin van dagenlang bijkomen van een schooljaar, deprimeert me. Ik zet dingen namelijk niet zo makkelijk van mij af. Nu heb ik daar het afgelopen jaar wel een ontwikkeling in doorgemaakt, maar ik ken mijzelf ook een beetje. Thuis bankhangen aan het begin van de vakantie betekent voor mij een staartje van het schooljaar. En laat ik nou juist dat schooljaar achter me willen (en moeten!) laten. Dat terugkijken en reflecteren blijf ik toch wel doen.
Als het gaat om het rustig voorbereiden van de vakantie: dat kan ik zeker niet. Al maandenlang staat de rondreis door Amerika op de planning. Lonely planets zijn aangeschaft en mijn Capitool reisgids van Californië staat al jarenlang in mijn kast te pronken om in de praktijk te gebruiken. In maart waren de tickets al geboekt, in april de route in zijn volledigheid uitgestippeld en de eerste airbnb’s geboekt. Toch blijkt dat ik het beste werk onder druk. De laatste week voor vertrek nog even de laatste hotelletjes geboekt.
En dan is het vrijdag- op zaterdagnacht en gaat de wekker. Het is zo ver. De lonely planet van Chicago in mijn handbagage, Route 66 en Southwest USA samen met Capitool Californië in mijn splinternieuwe backpack, die een mooie 10kg weegt. Het moment waarop ik zen word, is aangebroken.
Chicago, the Windy City, Illinois! Een prachtige stad die ik iedereen zou willen aanbevelen om naar toe te gaan. Wel eens in Berlijn geweest? Chicago was wat mij betreft Tripple Berlin. Een geweldig uitgaansleven, uitgebreide cultuur, een zakendistrict waar je u tegen zegt en geweldigde stadsparken. Met een brede lach op onze gezichten hebben wij genoten van (een deel van) wat Chicago te bieden heeft. Wij komen terug!
Daarna verlieten wij de drukte van de stad, waardoor mijn zen-gehalte werd bevorderd. In onze Ford Focus scheurden wij over Historic Route 66 en IS-40 door New Mexico via Albuquerque naar Arizona met Holbrook richting Flagstaff. Dagenlang genieten van alles wat je tegenkomt langs de weg, zoals het Petrified Forest National Park en een meteoor krater. Slapen in een motel zoals je die alleen kent uit films en slapen in een wigwam na deel uit te hebben gemaakt van een ceremonie van indianen. Route 66 plaatsjes als Winslow en Gallup aandoen; het was allemaal onderdeel van onze reis.
Vervolgens de afbuiging richting the Grand Canyon. De Grand Canyon is menigeen wel bekend en velen zijn ons voorgegaan in een bezoek. Toch durf ik te zeggen dat ons bezoek specialer was. Dat zeg ik niet om op te scheppen, ik zeg het omdat het waar is. Want wat is er specialer dan helemaal alleen, zonder (dikke en luide) toeristen op een verschrikkelijk mooi uitkijkpunt ten huwelijk gevraagd te worden? Precies, ons bezoek aan de Grand Canyon was speciaal. Een hoogtepunt uit de reis, die het zen-gehalte tot onbeschrijfbare hoogte deed stijgen. We hebben lang doorgebracht op die ene rots, genietend. The Grand Canyon is grand!
Van dit natuurwonder, die toch als een lichte waas aan je voorbij gaat als je op een mega roze wolk zit, naar het volgende natuurwonder. Dit is een natuurwonder dat je verbeelding te boven gaat. En dat bedoel ik vrij letterlijk. Op de foto is duidelijk waarom. In de afgelopen tienduizenden jaren heeft water het kleisteen centimeter voor centimeter uitgehouwen in de grond. Er is een verbazingwekkend landschap ontstaan, onder de naam Antelope Canyon. En laten wij nou net de Lower Canyons in zijn geweest. Met trappen meters diep de grond in, om te genieten van vormen en tekeningen op de rotswanden, waarbij je verbeelding inderdaad de vrije loop kan gaan. Niet zonder gevaar, met regen is de canyon dicht. Dat moet wel, na een dodelijk incident in de jaren ’90. Een regenbuitje in Flagstaff, zo’n 90km verderop, waarbij het water de canyon bereikte en alles en iedereen beneden wegspoelde (letterlijk, er was weinig van ze terug te vinden door het schurende zand. Slechts één van de twaalf overleefde het en die jongeman was skinned alive). Je begrijpt dat wij erg blij waren met zon en 40 graden Celsius. En wat hebben we met open mond gelopen en genoten van onze uitzichten!
Vegas, baby! Ik moet eerlijk zijn, mijn zen-gehalte had een lichte daling. Met 44 graden the Strip op is eigenlijk geen optie. Nu is een hotel met een rooftop pool en ongeveer vijftig keuzes aan cocktails een prima oplossing om je dag te besteden, om ’s avonds je aan te kleden en toch een poging wagen je hotel uit te stappen en the Strip te bezoek (42 graden is namelijk veel beter te doen dan 44, toch?). Vegas had ik niet willen missen, met name door onze prachtige winst achter een speelautomaat toen we voor 5 dollar gingen gokken en met een ruim vertienvoudigde winst ervandoor gingen. Genieten? Jazeker!
Door naar onze laatste staat: Californië! Even de woestijn uit door het San Bernardino Forest op te zoeken. Big Bear Lake bood ons een fijne 27 graden, zeer welkom na Vegas, en onze eigen cabin in the woods. Big Bear Lake was het moment om tot rust te komen. Een dagje fietsen, een filmpje pakken en op het terras zitten onder de bomen.
Het Joshua Tree National Park was een bijzondere ervaring. Je rijdt uren door dorre woestijn, tot de Joshua Tree verschijnt. En in het park zijn er ineens heel erg veel van deze bomen, die mij een beetje doen denken aan zeewier. De structuur van de stam doet aan als een den en op de toppen lijken het wel cactussen. Een klein bijenavontuur, waarbij ik in de auto bleef maar Timo de held toch even een kijkje ging nemen bij het uitzichtpunt, zorgde achteraf voor veel hilariteit.
Uiteindelijk was het Los Angeles waar wij de reis zouden eindigen. Hollywood met zijn bekende walk of fame en tours langs celebrity huizen kan natuurlijk niet uitblijven, evenals een uitstapje naar de Universal Studio’s (genieten!). Ook een dagje Santa Monica aangedaan. Toch hebben we de meeste tijd doorgebracht op Manhattan Beach. Manhattan Beach ligt ten zuiden van LAX en staat bekend als het strand voor de locals. Dit bleek al uit het volleybal evenement. Beach volleybal is uitgevonden op Manhattan Beach dus jaarlijks is daar een vijfdaags durend evenement waarbij een toernooi gespeeld wordt door de lokale bevolking. En ja, wij waren getuigen. Zand, zon en zee, daar kunnen wij wel wat mee!
De hele reis was ‘zen’ my middle name. Met Johnny Cash en Bryan Adams op de achtergrond de hele vakantie met een grote glimlach verwonderd om mij heen mogen kijken. En afgelopen schooljaar? Dat staat ver van mij af. In fact, ik kijk er enorm naar uit om een nieuw schooljaar te starten. How exciting!
California 18, San Bernardino Forest
Julia Bakkes 