Vandaag kreeg ik een telefoontje van een moeder van een leerling. Na een gesprekje over de vakantie die eraan komt, vertel ik dat de kans groot is dat haar zoon volgend jaar niet meer bij mij in de klas komt. Haar zoon, die drie jaar (groep 1, 2 en 3) bij mij onderwijs heeft gevolgd, krijgt volgend jaar een andere juf of meester. Ik vertel het nieuws en ze reageert door de telefoon met verbazing: “Hij krijgt niet meer u als juf?”
Ik antwoord: “Nee, ik verwacht dat hij een andere leerkracht krijgt”.

Het is even stil aan de andere kant van de lijn. Dan begint deze moeder, van wie ik het niet verwachtte, met gebroken, zachte stem te praten. “Maar juf, u bent zo goed voor mijn zoon. En voor mij. U bent zo’n fijne juf. Ik hoop dat hij toch volgend jaar bij u in de klas komt. Jij bent zo’n lieve schat. Ik zou u willen voor mijn zoon tot groep 8, lieve schat.”

Ik ben verbouwereerd. Ik ken deze moeder al een tijd, maar zag haar niet als de moeder met wie ik een enorm goede band heb, in ieder geval niet beter dan met andere ouders. Een moeder die je af en toe belt om bij te praten en een extra belletje geeft als er iets aan de hand is. En zij belt mij, als haar kind iets vertelt en moeder meer wil weten over hoe de schooldag is gegaan. Moeder en ik zien elkaar alleen op de momenten dat het echt moet. Een paar keer per jaar maar. Moeder heeft gezondheidsproblemen, dus komt met moeite naar school. Om die reden heb ik afgelopen jaar, en de jaren ervoor, altijd met plezier huisbezoeken ingepland om elkaar te zien.

Moeder vraagt of ik morgen ook nog even langs wil komen. Dan kunnen we nog een keer praten voordat de vakantie start. Ik bedank haar heel vriendelijk voor alle complimenten en het raakt mij dat ze zelfs in persoon ‘afscheid’ wil nemen voor de vakantie. Echter kan ik morgen niet en moeder begrijpt ook direct dat het misschien teveel gevraagd is. Ik stel haar wel voor om voor de vakantie nog even een keertje te bellen.  En straks, als zij in het nieuwe schooljaar een keertje op school is, druk ik haar op het hart dat ze gerust bij mij binnen mag komen lopen om bij te praten.

Net als alle andere ouders. De ene ouder is gewend dat zijn kind elk jaar een nieuwe leerkracht krijgt, de ander moet eraan wennen of maakt het voor het eerst mee. Ik moet denken aan een leerling van wie ik vorig jaar bij het afscheid allerlei afscheidscadeaus kreeg met opgedrukte teksten. Ook daar vloeiden tranen. Er werd zelf gezegd: “Ik heb maar gewoon heel veel cadeaus gekocht. Ik weet anders ook niet hoe ik je moet bedanken. Jij hebt ervoor gezorgd dat mijn kind weer met plezier naar school gaat.” Na zo’n compliment moet ik even slikken, het raakt je. Juist bij ouders die in eerste instantie de hakken in het zand staken omdat hun kind naar het speciaal onderwijs moest, zijn de ouders die aan het eind van het jaar het meest dankbaar blijken. En ook de ouders die jou en je collega’s indirect complimenteren met: “Knap hoor wat jullie doen hier, ik zou het niet kunnen met een groep van deze leerlingen” doen mijn hart smelten. Want het zijn juist deze leerlingen en hun ouders die je zo blij kunnen verrassen. Zoals vandaag.