Toen ik jong was, en nog steeds wel eens (lees: guilty pleasure), keek ik graag naar de serie Charmed. Het verhaal van zussen die ook nog eens konden toveren en zo alle kwade demonen konden verslaan, kicking ass, sprak mij enorm aan. Niet gek, als je zelf één van vier zussen bent en wel houdt van een beetje actie en avontuur. Daarnaast heeft Harry Potter wellicht ook bijgedragen aan mijn voorliefde voor tovenarij. Ik denk dat ik er nu achter ben gekomen dat ik ook een beetje kan toveren. En ik heb er geen eens een toverstok bij nodig!

Gisteren startte ik de dag na de herfstvakantie met drie nieuwe leerlingen. Dus ik verwelkomde de kinderen met behulp van mijn teamleider die een oogje in het zeil hield bij de rest van de groep. Twee van de nieuwe leerlingen waren zo enthousiast, dat de ene direct de oren op onverstaanbare wijze van mijn hoofd kletste en de ander, na een beetje te zijn ontdooid, erg geconcentreerd met een brede glimlach ging werken.

Nummer drie was een ander verhaal. Nummer drie huilde hartverscheurend en met pijn in ons hart moesten we de aangeslagen ouders wegsturen. Het huilen ging door. Toen het meisje vermoeider werd, stopten weliswaar de tranen, maar het geluid dat uit haar keel kwam hield aan.

Meerdere dingen werden uitgeprobeerd. Een kopje koffie halen met de ene juf, op schoot zitten bij de andere juf, aan de hand van de muziekmeester over het schoolplein wandelen. Niks leek te werken. Streng zijn over de tranen leidt haar even af, maar dat zijn dan ook de enige stille momenten van de dag.

Om één uur komt ze ineens naar me toe. Haar tranen zijn plots verdwenen, het schrijnende geluid is gestopt. Ze kijkt mij in mijn ogen en er verschijnt een grote glimlach op haar gezicht. “Jij bent lief, hoor”, zegt ze en ze slaat haar armen om mijn middel en geeft een kus op mijn arm. “Nu spelen, dan opruimen en dan naar huis!” roept ze vrolijk, terwijl ze naar het rooster op het bord wijst. De groene pijl staat op ‘spelen’ en ze wijst vanaf de pijl naar beneden terwijl ze vertelt wat er nog moet gebeuren voor ze naar huis gaat. De rest van de middag speelt ze vrolijk verder en met een brede glimlach zwaait ze mij later uit als ze met papa en mama mee naar huis gaat, die beiden hun dankbaarheid uitspreken dat ik hun dochter een fijne schooldag heb kunnen bezorgen. Waar de dag zo sneu begon, eindigde de dag in oprecht geluk.

Soms denk ik dat ik tover, want dit is maar één voorbeeld waarbij het gedrag van een leerling binnen enkele seconden ineens is gedraaid. Wat ik precies doe, weet ik niet. Maar vandaag besloot hetzelfde kind na anderhalf uur weer uit het niets te stoppen met huilen en mij de hele dag knuffels te geven en te genieten van haar dag op school. Ik kan ook nog vertellen over een jongen, die de eerste paar schooldagen gedragsproblemen liet zien en nu letterlijk groeit in de klas (hij zit trots rechtop) als hij weer tot leren is gekomen en een lesdoel heeft behaald.

Ik denk dat elke juf of meester kan toveren. Of eigenlijk denk ik dat we allemaal iets magisch bezitten. De juf heeft iets magisch over zich, waardoor kinderen ineens kunnen besluiten zich anders te gedragen. Te willen leren.

Of misschien is het juist wel andersom. Misschien vind ik de kinderen wel zo magisch, dat ze mij weten te betoveren. Elke dag weer.