Een jongen met autisme slaat op tafel. BAM! “Wat is dit moooooi! Het is PRACHTIG! Ik moet ALLES weten!” Hij staat op en komt voor het bord staan. Hij wil geen detail van de foto missen. Goeie start van het nieuwe thema!

Een foto met een ‘wauw’ effect: “Het is PRACHTIG”.

Als de kinderen ‘s ochtends binnenkomen, krijg ik geen “goedemorgen” te horen. Nee, de kinderen komen nu vrolijk binnen met een “ni hao”, wat hallo betekent in het Chinees. Het is fantastisch om te zien wat kinderen onthouden als je zelf passie en enthousiasme hebt over een bepaald onderwerp. Of in mijn geval, een bepaald land. Een reis naar China is iets om nooit te vergeten. Het land heeft op mij een “wauw” effect gehad. En juist dat wilde ik de leerlingen ook laten ervaren.

China introduceren gaat niet zomaar. Met de leerlingen bekijk ik foto’s van de vakantie en de reacties zijn uiterst komisch. Als ik vraag welk land de kinderen zien, zegt een leerling meteen “China!”  terwijl er ook leerlingen zijn die “Amerika” of “Europa” roepen. Klein verschil maar, het zijn immers allebei landen die niet bepaald om de hoek liggen en het werelddeel Europa is qua grootte vergelijkbaar. Op de foto’s zien de kinderen van alles en ze willen allemaal vertellen wat ze zien. Zelfs de jongste leerlingen, ik durf wel te zeggen peuterleeftijd, vertellen welke dingen zij zien die anders zijn dan in Nederland of die ze alleen kennen van televisie. De tempels zijn favoriet bij de leerlingen. “De vormen zijn mooi en de kleuren zijn wauw!”  zegt een leerling. Als ik ze wijs op de leeuwen die de tempels beschermen, zijn ze helemaal verkocht aan de tempels.

Na een aantal foto’s van tempels, de verboden stad en Beijing, komt er een foto van de Chinese muur. En ik sta er ook op. De jongste leerling kijkt van het bord naar mij en weer naar het bord en begint te wijzen. “Dat is jouw tas…!”  roept hij verwonderd uit. En inderdaad, mijn tas staat ook op de foto. Een reactie van de medeleerling is dan ook: “Duh, dat is toch ook de juf”. De kinderen zitten vol vragen. Of ik wel echt in China ben geweest, of ik ninja’s ben tegengekomen (belangrijke vraag), of ik met stokjes heb gegeten en of ik Chinees spreek. Ook hier komt een komische reactie: “Juf vraagt toch wel vaker aan ons of ze soms Chinees spreekt…”.
Ik vertel de kinderen dat Chinees spreken heel moeilijk is, maar dat Chinees schrijven misschien wel nog lastiger is. We bekijken foto’s met Chinese karakters en als ik vertel dat wij ook Chinese karakters gaan leren ‘lezen en schrijven’ begint de klas te juichen. We kijken naar Chinese lantaarns, de pandaberen zorgen voor een ‘ahhhw’  effect en het Karstgebergte zorgt voor een kleine ‘wow’. Een kleine, want de reactie van de jongen op het zien van rijstvelden, is wat mij betreft de beste reactie die je als leerkracht kan krijgen.

Letters schrijven vinden wij nog moeilijk, maar Chinese karakters lukken al aardig!

De kinderen blijven gefascineerd door de Chinese muur. In groepjes van drie krijgen ze de gelegenheid om de Chinese muur na te bouwen. Een groepje met duplo, een groepje met houten blokken en een groepje met kleine houten blokjes. Hoewel het samenwerken nog geoefend moet worden, heeft het de leerlingen wel geïnspireerd: de weken die volgen wordt van elk bouwmateriaal een Chinese muur gebouwd.

Een Chinese muur in de bouwhoek

Een Chinese muur van kleine blokjes op tafel

Draken doen het ook goed bij de leerlingen. Draken worden gebouwd met blokken, geknutseld van papier en zelfs op de kralenplank komt een Chinese draak tevoorschijn. Omdat het thema tegelijk met Chinees Nieuwjaar valt, hebben we ook het verhaal van Nian gelezen en nabesproken, het monster dat wordt weggejaagd door de kleur rood en harde geluiden. Ook zijn er waaiers geknutseld, die ook nog eens van pas kwamen tijdens een optreden voor de ouders. De kinderen besloten zelf een liedje over een Chinees te willen zingen op het podium. De leerlingen stonden er zelfs op dat er niet alleen gezongen, maar ook gedanst moest worden op dit lied. Het was een succes!

Als klap op de vuurpijl hebben de kinderen Chinees gegeten. Nasi en bami stonden op het menu en de kinderen mochten van allebei proeven. Maar niet zomaar natuurlijk. Chinees eten doe je niet met mes en vork, nee, dat doen wij met stokjes! Het is ontzettend leuk om te zien hoe graag kinderen dit willen proberen en het is nog veel knapper om te zien dat sommige leerlingen al snel door hebben hoe het eten met stokjes moet. Ik durf te zeggen dat het een echt eetfestijn was!

China is een land waar ik van ben gaan houden, na er in de zomer van 2015 een zomervakantie te hebben doorgebracht. Om mijn enthousiasme te kunnen delen met de leerlingen is leuk, maar het wordt pas echt waardevol als de kinderen het ook leuk vinden. En niks bleek minder waar. De kinderen waren enthousiast, stelden vanuit hun eigen interesse de leukste vragen en kwamen met de leukste China gerelateerde ideeën. We hebben met de hele groep zes weken lang genoten van China!