Het is dinsdagochtend, half 9, en de klas is al onrustig voordat ik zelf goed en wel met mijn kop koffie in de groep aanwezig ben. De kinderen moeten werk verbeteren en anders werken in een werkboekje.  Maar ik voel de onrust. Er is weinig concentratie bij mijn groep 3-ers op het werk en veel concentratie op elkaar. Concentratie die aan het uitmonden is tot frustratie en conflict. Kinderen staan op, raken elkaar aan, praten onvriendelijk en lopen (rennen, rollen) door de groep. Ik laat het even op zijn beloop, ga vooraan in de klas op de instructietafel zitten en kijk. En luister. Tot ik merk dat mijn eigen hartslag verhoogt. Ik kijk op mijn fitbit en zie een hartslag van 98 staan. “Fat burn”, staat ernaast. Ik irriteer me. Het teken om actie te ondernemen.

Met een klap in mijn handen, vervolgens een vinger naar mijn lippen ter stilte en daarna het wijzen naar het rode stoplicht op het bord, heb ik zonder een woord te zeggen alle kinderen stil. Ik gebaar een enkeling nog om ook daadwerkelijk op de stoel te gaan zitten en begin dan met praten. Op fluistertoon.

“Doe je werkboekje maar dicht, ruim je potlood op en kijk even mijn kant op. Deze ongezellige gekkigheid heb ik geen zin in vandaag.” Hoewel een enkeling nog last lijkt te hebben van zijn impulsen en een strenge blik toegeworpen moet krijgen, ruimt iedereen zijn tafel op. Ze zitten klaar in de luisterhouding en kijken vol verwachting mijn kant op. Zal de juf een preek geven? Zal ze boos zijn? Zal ze straf geven? En is die straf dan voor iedereen of alleen voor de kinderen die zich niet aan de regels hielden? Hoe lang zullen we stil moeten zitten?

Ik twijfel zelf over al die vragen terwijl ik met mijn strenge juffenblik mijn klas in kijk. Ik besluit het roer om te gooien. “Goed”, zeg ik, om mijzelf nog even wat extra seconden te geven om na te denken. “Het is me nu helemaal duidelijk. Wij moeten oefenen met vriendelijk samenwerken.” Ik loop naar de kast achterin de klas en tover de ipads tevoorschijn. Er gaat een golf van verbazing door de klas. De ipads, dat hadden ze niet zien aankomen!

Op het bord schrijf ik drie softwarespellen van de methodes, zogenaamde ‘leerspellen’ zoals ik dat met de groep genoemd heb, op het bord. We bespreken welk vak je oefent met welk spel en wat verstandig is om te spelen. En dan gaan we het gesprek aan over het sociale aspect. Samenwerken. Want er zijn 5 ipads, 1 computer en twaalf cluster 4 jongentjes. Hoe moeten we dat aanpakken?

“Met twee op een ipad en twee op de computer,” zegt een jongen meteen. Maar hoe doe je dat dan? De kinderen komen met allerlei oplossingen. Een oplossing is om beurten een spel spelen of om beurten bijvoorbeeld 5 minuten spelen, die ze bij kunnen houden op het digibord. Een andere jongen komt met een creatieve oplossing “Ik werk op groep 4 niveau en hij zit pas net in groep 3 dus ik zou voor hem een spel voor kunnen doen en dan kan hij het daarna zelf!”

Ik laat de kinderen onder mijn toeziend oog tweetallen maken. Ze gaan direct op een gemotiveerde wijze aan de slag. Er wordt geleerd en er wordt vooral gelachen en plezier gemaakt. Mijn klas is weer blij en ik voel me een trotse juf, met een gezonde hartslag.

De rest van de ochtend? Meer samenwerken! Allerlei leermaterialen worden al samenwerkend ontdekt. Dat werkboekje laat ik voor nu even zitten. Volgens mij hebben ze deze ochtend veel meer geleerd.