Juf Julia als Quizmaster, de eerste stap naar ouderbetrokkenheid in het nieuwe schooljaar

Het is 10 over half 2 als de ouders binnendruppelen. Met de kinderen heb ik wat spelletjes gedaan tot de ouders komen, zoals tellen tot 100 (ja, dat is nu nog een spelletje) en ik zie ik zie wat jij niet ziet. De kinderen kijken met enthousiasme uit naar dit moment.

Zodra ze binnenkomen, wijs ik de ouders op de wifi code op het bord die ze mogen invoeren op hun telefoon en naar welke website ze daarna mogen gaan. Samen met mijn ondersteuner kijken we of het alle ouders lukt en ook zie ik direct dat ouders elkaar helpen.

Als alle ouders ingelogd zijn, zet ik de PIN op het bord. De ouders kunnen zich inloggen voor de Kahoot quiz die we gaan doen en ze mogen een nickname bedenken. Alleen al de namen die ouders kiezen, zorgt voor een goede sfeer. Van de naam van hun eigen kind tot aan “-naam kind- power” of de koosnaampjes die ze hun kroost geven. Als alle ouders online zijn, start ik met de eerste vraag.

“Hoe heten de juffen van groep 3?” vraag ik de ouders hardop, als een foto tevoorschijn komt met alle vier de juffen die horen bij groep 3. Ik zie ouders meteen confuus kijken. Vier foto’s, vier antwoorden die kloppen. Maar er mag maar één antwoord aangeklikt worden. Het fanatisme is meteen duidelijk, want er wordt met opgetrokken wenkbrauwen naar mij gekeken als ze in de 30 seconden die ze hebben om te antwoorden, (bijna) allemaal braaf op juf Julia klikken, maar vervolgens blijkt dat alle antwoorden punten opleveren.

Als daarna duidelijk wordt dat er na elke vraag een top 5 op het bord komt, volgt er een fanatiek gejoel van ouders. “Kijk, wij staan bovenaan!” roept een vader trots tegen zijn zoon. De andere ouders focussen hun blik extra op het bord. Het enthousiasme straalt er van af, de kinderen kijken vrolijk mee met hun ouders op de telefoons. Als de vraag komt hoeveel kinderen er in de klas zitten, gaan ouders druk lopen tellen, terwijl de kinderen al hard door de klas roepen dat er toch echt 14 kinderen in de klas zitten. Een jongen zegt zelfs “twee meisjes en twaalf jongens is dus veertien kinderen!” waarna hij zich omdraait en dit in het Spaans lijkt te vertalen voor zijn papa en mama, die vervolgens op hun telefoon een antwoord aanklikken.

We doorlopen alle vragen, van praktische vragen als ‘wanneer hebben we gym?’ tot aan ‘hoe gaat uw kind naar school, met plezier, moe, met tegenzin, of anders?’ (waarbij alle ouders trouwens kozen voor ‘met plezier’ maar een enkeling wel toegaf dat het kind wel erg moe thuis kwam).

De quiz eindigt met een groot applaus voor de winnaar. De vader die vanaf het begin al bovenaan stond en direct doorhad dat snelheid er ook toe deed als het ging om punten scoren, vond meedoen én winnen duidelijk belangrijk en was met zijn snelheid en punctualiteit een terechte winnaar. Hierna ontstond een informeel moment. De ouders praten met elkaar, zoeken elkaar op en helpen elkaar met praktische (school)zaken. Ook geven kinderen spontaan een rondleiding door de klas.

Een Kahoot quiz doen met ouders is geen rocket science. Voor de duidelijkheid, ik kende drie ouders voor dit moment plaatsvond en het overgrote deel had ik nog niet gezien. Om alle ouders te kunnen bedienen, koos ik ervoor het schooljaar interactief met elkaar te starten. Het is een ingang gebleken om gesprekken met elkaar te voeren, tussen ouders onderling, ouders met hun kinderen en ouders met de juffen. Dat ik weinig informatie heb gegeven, is absoluut waar. Deze informatie wordt digitaal aan ouders overgedragen of op andere momenten medegedeeld. Door deze nieuwjaarsreceptie te organiseren onder schooltijd, wordt er direct werkdruk weggenomen van mij als leerkracht, omdat ik niet een werkdag hoef te maken van 7.30u ’s morgens tot 21.00 uur ’s avonds omdat ik verplicht aanwezig moet zijn tijdens een ouderavond na een dag lesgeven. Ouders hoeven geen oppas te regelen, want hun kind zit er gewoon bij. Het voelt als een win-win situatie.

Om half 3 vertrekt de laatste ouder. Ik ben doodop van mijn rol als quizmaster, maar heb genoten van het resultaat. Blije ouders, blije kinderen en spontane interactie aan het eind. Een goede start van het schooljaar en de samenwerking tussen leerling, ouders en school!

FRONT

Hoogtepuntjes

Na zes weken geen leerlingen te hebben gezien, werd ik zo’n leerkracht die er naar uitkeek om weer aan het werk te gaan. Dit jaar mocht ik starten in groep 3 van het SO cluster 2. Waarom ik zo geniet van mijn werk?
Omdat ik mij elke ochtend vrolijk voel zodra ik de blije koppies uit mijn groep over de gang zie lopen richting het lokaal. Zoals vandaag. Ik sta in de deuropening en een leerling komt hard lopend (rennen mag niet, wij lopen op de gang) richting ’t lokaal. Druk zwaaiend en met een brede glimlach. “Ho joef,” komt er uit deze’ tosser’ terwijl hij mij de hand schudt. Hij loopt de klas in met z’n tas in zijn hand en springt van letter naar letter, die op de grond geplakt zijn. “i, m, r!” roept hij, om vervolgens weer naar de gang  te lopen en weer naar binnen te komen om hetzelfde riedeltje te springen. Hij kijkt me wat ondeugend aan, als hij langzaam weer richting de gang loopt. Met een ‘vooruit dan maar’ blik zeg ik “nou, nog één keer dan!” en hij springt voor een derde keer. 
Langzaamaan stroomt de klas vol. Een jongen praat (onverstaanbaar) door de stille klas. Niemand lijkt zich eraan te storen, maar ik kijk wel zijn kant op. Zodra hij het ziet, begint hij in een licht hijgende vorm “r-oo-s roos! r-oo-s roos! r-oo-s roos!” uit te stoten en ik kan niet anders dan heel hard lachen en hem een high five geven. We hebben het woord gisteren oneindig veel geklapt en hij heeft het onthouden. Inmiddels weet ik hoe deze jongen praat. Het continu uitstoten van klanken, al dan niet verstaanbaar of vormend tot een bestaand woord, maar met veel plezier.
“R, r, r, r!!” roept hij nogmaals door de klas terwijl hij wild gebarend met zijn rechterhand mijn aandacht trekt die inmiddels elders is, en met links wijst naar de r die halverwege zijn naam staat. Hij glimt van trots terwijl hij mij met zijn grote, sprekende ogen aankijkt. Hij heeft de r in zijn naam. Ik vertel de klas dat ze even hun potlood neer mogen leggen en mogen luisteren naar deze jongen, die op zijn wijze aan de klas mededeelt dat hij de r in zijn naam heeft. De kinderen kijken naar hun eigen naam. Spontaan beginnen kinderen letters uit hun naam te herkennen en te benoemen. Wat een feest!
Sommige kinderen spreken nog een geheimtaal die ik niet begrijp. Kinderen met een TOS kunnen slecht verstaanbaar zijn of in (voor mij) raadsels spreken. Al na anderhalve week geniet ik van de vooruitgang die ik boek in het begrijpen van elke individuele leerling en het ontcijferen van hun eigen geheimtaal.
Ik geniet van voor de klas staan omdat elk kind leuk is. Zelfs kinderen waarvan je soms een diepe zucht slaakt of waarvan je met moeite je mimiek in kan houden omdat het kind iets onverwachts geks doet, stelen je hart. En zij voelen mijn blijheid, denk ik. Want ik zie tot nu toe elke dag alleen maar blije gezichten. Mijn blije humeur wordt gereflecteerd op elk kind. Het is een positieve spiraal.
Ik hou van mijn werk en ben dol op mijn leerlingen.  En elke ochtend ontstaat een lach op mijn gezicht zodra de eerste leerling zijn hoofd om de hoek steekt.
blog 4