Op 31 maart 2016 ben ik geslaagd voor mijn Masteropleiding tot gedragsspecialist in het onderwijs. Een papiertje waar ik al een tijd naar uitkeek. Niet zoals mensen daar naar uitkijken als ze een studie starten, nog vol goede zin en goede moed en klaar om te presteren. Presteren kan ik. Dat weet ik wel. Als 22-jarige kwam ik terecht in het cluster 4 onderwijs, waar ik via een aardig gepresteerde stage de kans heb gekregen een eigen klas te draaien. En daar ga ik vol goede moed en zin voor.

Het is nu ongeveer een jaar geleden dat de knoop werd doorgehakt dat ik langstudeerder zou worden. Langstudeerder, het klonk voor mij als een falen. Hoewel ik enerzijds wekenlang woede en onrecht heb gevoeld, viel er de rest van het schooljaar een last van mijn schouders. Een last die op 1 september 2015 weer terugkwam. Want nu moest ik écht presteren.

Er resteerde mij nog één opdracht: het opzetten, uitvoeren en uitwerken van een onderzoek. Onderzoek wordt veel gedaan bij ons op school, ik ben namelijk niet de enige die een opleiding volgt. Ik besloot mijn onderzoek om die reden te richten op de leerkrachten die werken met jonge leerlingen en niet een heel team te belasten met nog een onderzoek. Het doel van mijn onderzoek is het ongewenste gedrag van onze populatie leerlingen te verminderen, met de nadruk op het handelen van de leerkracht en de effecten daarvan. Het bezorgde mij uiteindelijk mijn diploma.

Eerlijk is eerlijk, pas vijf weken geleden heb ik mijn onderzoek officieel ingeleverd. Maar zoals wel bekend, kan men na een hectische periode (lees: tweeëneenhalf jaar) in een zwart gat vallen. Volgens de algemene relativiteitstheorie is een zwart gat een gebied waaruit niets, zelfs licht niet, kan ontsnappen, vanwege de extreme vervorming van de ruimtetijd door de zwaartekracht van een zeer compacte enorme massa (Bron: Wikipedia). Ik vergelijk mijzelf niet voor niets met iemand die valt in een zwart gat: ik zit vast en ik kan niet ontsnappen. Ik ben klaar met mijn opleiding, een constante ervaring met een doel waardoor ik kan ontsnappen. Eenmaal klaar en doelloos, heb ik werkelijk niks om uit het gat te komen. Een deprimerende gedachte.

Ik zie de gefronste wenkbrauw die ieder die dit leest op zou trekken. “Zoek een hobby” of “Doe eens even lekker niks”. Wie mij een beetje kent weet dat dit laatste zeker niet mogelijk lijkt voor mij. Ik geef toe wel eens lui te zijn in klusjes, zoals de was doen en mijn kasten netjes opruimen, maar niks doen is wel echt heel weinig. Een hobby zoeken is al helemaal niks voor mij, juist omdat ik mijzelf bestempel als ‘snel verveeld’. Denk aan hardlopen. Het is heus wel leuk om elke keer beter, sneller of verder te kunnen hardlopen, maar het is in mijn ogen ongelooflijk saai. Een hobby is in zekere zin een specialisatie waar een bepaalde vorm van doorzettingsvermogen voor nodig is. En juist dat doorzettingsvermogen mis ik, zolang iets een optie is, zoals hardlopen. De gedachte dat ik het ook zou kunnen laten, zorgt ervoor dat ik lekker op de bank blijf zitten. Alhoewel de Damloop 2016 weer zorgt voor een ‘moetje’  maar dat laat ik verder even buiten beschouwing.

Men weet inmiddels wel dat ik een doener ben. Ik onderneem graag. Een dagje vrij betekent een dagje erop uit. Een weekje vrij betekent een stedentrip en zes weken zomervakantie betekent het ontdekken van een voor mij onbekende cultuur, land of streek. Wat ik overigens weer toe kan passen in mijn werk, zoals te lezen in mijn blogs over het uitvoeren van een thema, het volgen van een international summer school en hoe reizen je aanzet tot leren, durven en doen. Fantastische (en dure) hobby met veel afwisseling. Maar naast voorbereidingen en nagenieten weinig wat mij uit een zwart gat zou kunnen helpen. Reizen is leuk, maar altijd (zeer) tijdelijk.

Wat mij wel uit het zwarte gat gaat helpen? Ik weet het nog niet. Ik lees weer boeken waarbij ik de bronvermelding niet hoef te onthouden (lees: er is geen bronvermelding), ik kijk weer eens hele avonden voetbal en in het weekend marathon van series. Zondagochtend bestaat weer uit lekkere ontbijtjes in plaats van met een grote kop koffie achter de laptop en vierkante ogen van het scherm. Natuurlijk heb ik mijn hobby’s: hardlopen, schrijven en gewoon extreem veel socializen. En daarnaast geniet ik van mijn reisjes: afgelopen weekend een stedentrip en komende zomer een roadtrip door de States. Studeren dat doe ik de komende tijd even niet, althans niet op Masterniveau. Wellicht een cursus in het één of ander na de zomer. Wie weet. Voor nu doe ik mijn benen omhoog, katten op schoot, laptop links van me, boekje rechts van me. Kop koffie in de hand én de televisie aan. En tussendoor beantwoord ik even een appje of een mail.  Je weet wel, even genieten van het ‘niks’ doen.