Elke leraar ziet er in het begin van het jaar een beetje tegenop: de ouderavond. Ondanks dat het een hele waardevolle bijeenkomst kan zijn waar de band met ouders op een ontspannen en ongedwongen manier gevormd kan worden, is iedereen van te voren nerveus.  Het begint al met het uitdelen van de brief en de bekendmaking van de avond aan de kinderen. “Juf, als het een ouderavond heet, waarom is er dan geen kinderavond? Nu mag ik zeker niet komen. Ik mag ook nooit ’s avonds naar school,”  en “Moet ik dan helemaal alleen wachten tot ik niet meer alleen ben? Ik wil ook naar school om alles te laten zien,” zijn een aantal voorbeelden van teleurgestelde reacties van kinderen. Ik reageer begripvol en vertel dat ik het stiekem ook wel jammer vind dat de kinderen niet mee mogen. Dat lijkt mij nog eens een zinvolle ouderavond: ouders met hun kinderen naar school en beiden inlichten over hoe het er het komende jaar aan toe zal gaan. Iedereen weet de afspraken en de kinderen kunnen de klas zelf ‘showen’  aan hun eigen ouders of verzorgers.

Maar dat is niet de realiteit. Het lokaal wordt opgeruimd, de methodes klaargelegd en de stoelen worden in een kring gezet, zodat ik met de ouders in een ontspannen setting kan gaan praten.  De opkomst is mooi: Op drie (sets) na zijn alle ouders/verzorgers gekomen. Als het zover is, begin ik met de lijst van mededelingen. Allemaal belangrijk, dus het moet allemaal genoemd worden. Als een ietwat chaotisch persoon heb ik alle punten in mijn hoofd, weliwaar door elkaar en begin ik tijdens de ouderavond ongestructureerd punten van het lijstje op te noemen. Shit, denk ik bij mijzelf, had ik nu toch maar de powerpoint van die collega gebruikt. Ik stel mijzelf gerust met de gedachte dat ik aardig kan praten en dus voor elk punt ter plekke een mooi woordje kan bedenken. Bijgestaand overigens door mijn teamleider, die mij her en der aanvult.

De meeste voldoening haal ik uit het laatste halfuur. De ouders mogen rondkijken in de klas, de methodes inkijken en vragen stellen. Ik ga elke ouder langs om even kort met hen te praten. De eerste die ik spreek, is een stel dat kijkt in het schrijfschrift. Ik zie ze bedenkelijk kijken en ik begrijp waarom. Ik vertel kort hoe we met hun kind werken aan de fijne motoriek en waarom het zo belangrijk is dat hun kind geen frustratie voelt, maar school leuk blijft vinden. Ik leg uit op welke manier ik van plan ben dat aan te pakken in de klas en ik maak meteen een afspraak met ze voor over twee weken om er verder over te praten. Tevreden en opgeluchte gezichten krijg ik hiervoor terug en ik weet dat ik op een juiste manier heb ingespeeld op de behoeften van deze verzorgers.

Na ongeveer twintig minuten zit iedereen weer in de kring waar de ouderavond van mijn groep begon. Iedereen praat met elkaar en er ontstaat als het ware een kringgesprek. Het gaat over het schoolreisje, de verjaardagen en er wordt gelachen. Vijftien minuten te laat, besluiten de ouders toch op te stappen en kan ik met een brede glimlach iedereen een fijne avond wensen. Na ook nog een compliment van mijn teamleider aan het eind van de avond (“Goed om te zien dat je gewoon jezelf blijft als je zo voor een groep ouders staat te praten!”), kan ik opgelucht ademhalen. Mijn eerste ouderavond zit erop en ik ben tevreden.